Als je niet beter zou weten zou je denken dat je wordt toegezongen door een Amerikaanse blues-country-folk-rockabilly zangeres, die haar rijke levenslessen graag wil delen. Maar de naam Nienke Dingemans verraadt al snel dat het hier gaat om een 19(!)-jarige muzikante met het niet zo heel spannende Ossendrecht (Noord-Brabant) als thuisbasis. Ze maakte al eerder indruk met de EP Devil On My Shoulder die nationale aandacht en lovende woorden op eiste. Met deze prachtige debuut LP kan een grotere doorbraak simpelweg niet uitblijven. Ain’t No Hollywood Girl is een bijzonder sfeervol en rijk geproduceerd album dat veel verder gaat dan alleen blues en rootsmuziek, of hoe je het ook wilt noemen. Invloeden als Dolly Parton, Illse de Lange, Randy Newman en, doe eens gek, Tom Waits zijn te horen. Maar de eigenheid van Nienke en haar fantastische stem voeren toch, heel bijzonder, de boventoon. De sterk geschreven ballads Last Train To Brooklyn en A Place I Call Home zijn wat mij betreft hoogtepunten en The House Of Lilly Jones en Blue Eyed Dreams wakkeren het vuurtje zeer prettig verder op. Er is heel veel te ontdekken en te bewonderen op deze plaat. Waar gaat het heen met deze jonge belofte als je nú al tot dit in staat bent? (Luc van Gaans)