Cosmic Crooners prachtig vormgegeven albumhoes schittert inmiddels al een week in onze displays en achter ons raam. Dat het artwork er zo uitspringt is geen toeval, want de artiest erachter benadert zijn werk namelijk audiovisueel. “Ik zie de beelden al in mijn hoofd tijdens het schrijven van de nummers,” vertelde hij ons in een bliksembezoekje aan ons café.
Op de vraag welke artiesten hem inspireren, kan hij het dan ook niet laten om filmmakers te noemen. Dat hij deze inspiraties kan delen met zijn vriendin, met wie hij de videoclips en artworks maakt, maakt de stap om filmisch te werk te gaan natuurlijk nog kleiner. Maar laten we bij het begin beginnen…
Wie is Cosmic Crooner? Achter deze naam schuilt zowel een persiflage als een echt persoon. Het is Joep Meyer, een jonge muzikant die al even aan de weg timmert, en een uitvergroting van alles wat hij denkt, doet en vooral waarover hij grapt. “Cosmis Crooner is eigenlijk een overdreven naam. Ik bedoel, Frank Sinatra wordt gezien als de belichaming van de crooners en dan noem ik mijzelf een kosmische versie daarvan? Dat is voor mij de humor. Zo beschrijf ik mezelf in het “Deep Down In Jazz” als een enorme muzieksnob – wat ik soms ook kan zijn, maar dan in mindere mate.”
Voor ons is het echter ook een goed geval van ‘nomen est omen’. Wat je leest is wat je krijgt, want kosmisch geneurie is wat de klok slaat – of Doowop Spacepop, zoals hij het zelf graag noemt. Herkenbare deuntjes uit de jaren 60 en 70, uitgevoerd op mystieke, bezwerende en soms groteske wijze. Huilende gitaren, hier en daar een mellotron en alles dik aangezet, als een soundtrack uit de Nouveau Vague. En dan komen we toch weer aan bij de cinematografie achter muziek… Joep Meyer is namelijk filmfanaat. Franco- én Italofiel, zo je wilt. Daarom leek het ons leuk om, naast een top 5 invloeden in de muziek, ook een lijstje films op te stellen waar de muziek van Cosmic Crooner als soundtrack voor kan dienen.
In willekeurige volgorde:
Il Deserto Rosso (Michelangelo Antonioni, 1964)
Pierrot le fou (Jean-Luc Godard, 1965)
Spoorloos (George Sluizer, 1988)
Tampopo (Juzo Itami, 1985)
American Friend (Wim Wenders, 1977)
+ een belangrijke eervolle vermelding voor Profondo Rosso (Dario Argento, 1975) met soundtrack van Goblin!
5 albums die Cosmic Crooner voor altijd zullen inspireren:
Serge Gainsbourg – Histoire de Melody Nelson (“het conceptuele, filmische!”)
Frank Sinatra – Watertown
Jorge Ben Jorge – A Tábua de Esmeralda,
Velvet Underground – Loaded
Ennio Morricone – The Sicilian Clan OST
Op zondag 2 april komt Cosmic Crooner live spelen in Concerto. 17:00. Mis het niet!
Het album kan je hier bestellen