De typische Amerikaanse voorstedelijke, sportieve tiener? Misschien op het eerste oog. Maar naast dat hij ijshockey speelde, liet hij zijn oog vooral vallen op het kunstzinnige en rebelse zien. Hij speelde saxofoon.
Niet zoals Art Pepper, maar Coltrane – of Albert Ayler en in ieder geval liever niet zoals de gemiddelde High School fanfare. Totdat een losvliegende hockeypuck zijn voortanden eruit tikte en hij de lucht niet langer gericht zijn instrument in kon blazen. Gelukkig vond hij soelaas in de dichtbundels van Franse Symbolisten die hij al die tijd al stiekem onder zijn sports jacket droeg. Het kon niet lang duren voordat hij zich los zou rukken van de verstikking van al die maagdelijk witte schuttingen in de buitenwijk. Van zijn ouders – en uiteindelijk zelfs zijn naam.
Zijn voortanden had hij gelukkig niet meer nodig, want na zijn kennismaking met de muziek van The Rolling Stones sloot hij de gitaar voor goed in de armen. Zijn achternaam ruilde hij in voor die van een van zijn favoriete Franse poëten. We hebben het natuurlijk over Tom Verlaine. De man die, in de woorden van vriendin Patti Smith, de kinderlijke gave bezat om een druppel water om te zetten in een gedicht dat op de een of andere manier muziek voortbracht. Zoals het rebellerende, jazz-luisterende poëziefanaten in New York betrof, vond hij heil in de punk scene – althans, daar lijkt zijn naam voornamelijk aan gelieerd te worden. Of we zijn kunsten kunnen vatten in een enkel genre, betwijfelen we. Wat we weten, is dat hij met zijn band Television twee briljante platen heeft gemaakt, iconisch voor die tijd. Hoog tijd om ‘Marquee Moon’ (1977) en ‘Adventure’ (1978) weer eens een draai te brengen…